Kao ljepotica kojoj je silom oduzeta čednost
koja je krasila njeno biće
štono u hurije je uzdizala,
i ona je izgubila svoju vedrinu.
U modrost njenog bića ulila se krv očiju
koje su onomad sjedile pored
nje i o ljubavi baš njoj pričale
Ona krvi žedna nije bila!
Ona krvi nikad svojom voljom ne bi pila!
Zašutjela jje deceniju…
Potom,
godinu za godinom gorčinu je u svaki svoj vir potiskavala…
Onda je hukom i strahotom progovorila!!!
Pred sobom sve od srdžbe,gnjeva i boli nosila!
Mostove na sebi kivna na ruke licemjera što ih gradi-
ona bi bez milosti razorila!
Samo jedan most bi se na njoj održao…
Zaljubljena u njegove lukove,bolna i zbog njegove muke,
što sve terete stradanja,i on je zajedno sa njom podnosio,
ostala mu je odana.
I kada je najnemirnija bila,nikad ga nijednim talasom nije povrijedila!
Ali,više ne žubori radosno.
Ona više nije rijeka sevdahom opijena i opjevana.
Ona je mezar.
Mezar koji teče.
Mezar iz čijeg kabura najstrašnija
huka se čuje.
On je njen nišan.
Mjesto o ljubavi,za nju,on o strašnoj smrti na sebi epitaf ispisuje.
Izbor:Kemal Mahić