Mirovni sporazum postignut u Daytonu Clinton opisuje kao “gorku pilulu za sve strane” koja je bila neophodna da bi se zaustavio rat.
Povodom objavljivanja kolekcije sa nekada tajnim dokumentima o ratu u BiH, u Centru predsjednika Billa Clintona u Arkansasu u utorak navečer će biti održan simpozij i prezentovana publikacija – već dostupna na zvaničnoj internet stranici Centra – pod nazivom “Bosna, obavještajne agencije i mandat predsjednika Clintona”.
Mirovni sporazum postignut u Daytonu Clinton opisuje kao “gorku pilulu za sve strane” koja je bila neophodna da bi se zaustavio rat.
Povodom objavljivanja kolekcije sa nekada tajnim dokumentima o ratu u BiH, u Centru predsjednika Billa Clintona u Arkansasu u utorak navečer će biti održan simpozij i prezentovana publikacija – već dostupna na zvaničnoj internet stranici Centra – pod nazivom “Bosna, obavještajne agencije i mandat predsjednika Clintona”.
U publikaciji svoje viđenje rata i mirovnih pregovora daju Clintonovi bliski saradnici iz tog perioda, kao i sam bivši predsjednik SAD-a.
Tako su svoje viđenje rata opisali bivša državna sekretarka Madelein Albright, bivši glavnokomandujući združenih snaga za Evropu general Wesley Clark, bivši savjetnik za nacionalnu sigurnost potpredsjednika Ala Gora Leon Fuerth, bivši savjetnik za nacionalnu sigurnost Samuel Berger, bivši zamjenik direktora CIA-e John Gannon.
Kako se navodi u zvaničnom saopćenju Centra, objavljivanje ovih dokumenata ”će osvijetliti ulogu koju je CIA imala tokom Clintonove administracije od 1992. do 1995. godine”.
U svom tekstu Clinton piše kako je njegov mandat počeo nakon Busha koji je predlagao UN-u nametanje ekonomskih sankcija za Srbiju “mjera kojoj se u početku protivio tadašnji generalni sekretar Boutros Boutros Ghali, te Britanci i Francuzi, koji su govorili da žele dati Miloševiću još jednu šansu da prekine nasilje koje je počeo”.
Sankcije su, ipak, nametnute, ali sa jako malo uticaja jer su namirnice stizale raznim kanalima do Srbije.
“UN je nastavio sa embargom na uvoz oružja za bosansku vladu, mjera koja je bila nametnuta za cijelu Jugoslaviju 1991. godine. Problem sa ovom mjerom je bio da su Srbi imali dovoljno oružja i municije u rukama da se bore godinama što je činilo skoro pa nemoguće za Bosance da se brane. Nekako su uspjeli da se snađu tokom 1992. godine, oduzimajući oružje od srpskih snaga, ili uz pomoć malih paketa koji su stizali iz Hrvatske uprkos NATO blokadi obale”, piše Clinton.
“U ljeto 1992. godine, kada su televizije i štampani mediji konačno objavili priče o hororima u logorima kojima su upravljali Srbi na sjeveru Bosne, počeo sam zagovarati NATO udare i američku ulogu u njima. Kasnije je bilo jasno da su Srbi uključeni u sistematsko ubijanje bosanskih muslimana, posebno ciljajući lokalne lidere, te sam ja predložio podizanje embarga na oružje. Umjesto toga, Evropljani su se koncentrisali na okončavanje nasilja.”
Clinton piše o neslaganju među saveznicima vezano za politiku prema Bosni, te načinu na koji su postizani dogovori, te o njegovim ličnim impresijama u kontaktu sa pojedinim zvaničnicima.
“Tokom mog prvog susreta sa francuskim predsjednikom Françoisom Mitterrandom, on je bio prilično jasan rekavši da iako šalje pet hiljada vojnika u Bosnu kao dio UN snaga koje učestvuju u isporuci humanitarne pomoći i da sprečavaju nasilje, on je bio bliži Srbima nego što sam bio ja, i manje spreman da vidi muslimane na čelu ujedinjene Bosne.”
“Clinton citira knjigu Richarda Holbrooka u dijelu koji se tiče razloga za neuspjeh Zapada da zaustavi krvoproliće u Bosni, te dodaje još jedan: “Neki europski lideri nisi bili spremni da imaju muslimansku državu u srcu Balkana, plašeći se da bi to mogla postati baza za izvoz ekstremizma.”
Mirovni sporazum postignut u Daytonu Clinton opisuje kao “gorku pilulu za sve strane” koja je bila neophodna da bi se zaustavio rat.
“Američko vodstvo je bilo odlučno u guranju NATO snaga da budu agresivnije, ali i u preduzimanju diplomatske inicijative. Naši napori su bili nemjerljivo potpomognuti hrvatskim i bosanskim uspjesima na terenu, i hrabrim i upornim odbijanjem Izetbegoivića i njegovih saradnika da odustane u borbi protiv agrssije bosanskih Srba.”
Sporazum Clinton opisuje i kao još jedan način za njegovu administraciju da pokaže “muslimanskom svijetu” da Amerika brine za njih “poštuje islam, i da će ih podržati da odbace teror i prigrle mogućnosti za mir i pomirenje.”
Madelein Albright piše, pored ostalog, kako je ono što se dešavalo u BiH pokazalo da “limitirana upotreba sile – čak i isključivo vazdušnih snaga – može dovesti do bitne razlike”.
“Amerika i njeni saveznici mogu biti ponosni da su, sa zakašnjenjem ili ne, došli da pomognu narodu u Bosni – za njihovo dobro i naše.”
(Bosnjaci.net)