Zija Dizdarević (18. februar 1916. – proljeće 1942.) je bio bošnjački književnik. Rođen je u Vitini kod Ljubuškog a stradao je kao žrtva ustaškog terora početkom 1942. godine.
Rođen je u malom hercegovačkom mjestu Vitina, u bošnjačkoj porodici, od oca Šefkije i majke Selime. Nekoliko godina po rođenju sa porodicom se seli u Fojnicu gdje provodi djetinjstvo. Nakon završene osnovne škole u Fojnici, 1926. godine upisao se na Nižu šerijatsku gimnaziju u Sarajevu koji završava 1930. Godinu dana kasnije pošao je u Učiteljsku školu u Sarajevu i završio je 1936. sa odličnim uspjehom.
Još kao srednjoškolac djeluje kao aktivist u društvu, učestvujući u đačkim štrajkovima, a taj buntovni karakter mu donosi nenaklonost režima i čestu prismotru policije.
U tom periodu objavljuje i prve literarne radove: “Halucinacije” i “Zapisi bolesnog čovjeka” (1935.) što upućuje na njegov nesporni talenat. Zbog antirežimske političke aktivnosti ne uspijeva pronaći posao učitelja, te 1937. godine se upisuje na studij pedagogije i psihologije na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Tokom studentskog perioda izdržava se od pisanja i davanja privatnih časova. U tom periodu objavljuje mnoge pripovjetke i radove u “Putokazu”, “Pregledu” i “Politici” a učestvuje i u političkom djelovanju bosanskih studenata u Beogradu i Zagrebu.
Iz studentskih dana ga vezalo čvrsto prijateljstvo sa, također bosanskohercegovačkim književnikom, Brankom Ćopićem, koji je jedno od svojih najboljih djela Bašta šljezove boje posvetio upravo Ziji.
U prvoj godini drugog svjetskog rata djelovao je kao ilegalac u Fojnici i Sarajevu. U proljeće 1942. uhapšen je u Sarajevu, dan prije odlaska u partizane, odveden u zloglasni ustaški logor Jasenovac i odmah ubijen.
(Faktor.ba)