Kategorija: Kemal Mahic
Objavljeno subota, 22 Avgust 2009 16:31
Klikova: 982
Jedan od zaštitnih znakova Ljubuškog sredinom XX stoljeca je gradevina izmedu Pošte i nekadašnje Osnovne škole na putu Ljubuški-Vitina-stari hotel.Njegova prošlost i pocetak rada se vezuje za familiju Jakic koja ga je izgradila da služi prvim turistickim ambicijama Ljubuškog.
U prizemlju zgrade nalazila se bašta na otvorenom,velika sala,kuhinja a na lijevoj strain prostorija za služenje pica “s nogu” te sanitarni cvor.Iza zgrade hotela se nalazio magazine za hranu i pice i pratece kancelarije.Na drugom spratu sobe su pretvorene u kancelarije a na trecem i cetvrtom spratu su bile sobe za izdavanje.60-tih godina ove sobe su bile “prolazne” za profesore i nastavnike u školama a najmanje za izdavanje putnicima “namjernicima”. Velika sala je bila centar okupljanja.
U njoj je “bujao” život,narocito ponedjeljkom.S vremenom je u nju prenešen ogromni šank,jer je prostorija nasuprot velikoj sali “izdana” mesnoj industriji “Zmajevac” iz Zenice.Ugostiteljsko preduzece “Vodopad Kravica” je (ne)uspješno rukovodilo ovim turistickim objektom jer je godinama bivalo u gubicima. Improvizirana autobuska stanica se nalazila preko puta starog hotela pa su svi putnici imali prilike da koriste ugostiteljske usluge u starom hotelu.
Danas Ljubuški posjeduje autobusku stanicu primjerenu drugim gradovima ali više nema putnika i “života” kao kada je postojala virtualna autobuska stanica.Tako se ponavlja ona narodna:”Drumovi ce poželjeti Turaka,ali Turaka biti nece”.Ovakva situacija se može objasniti “automobilskim standardom” pa gradani nemaju potreba za korišcenjem autobuskog saobracaja. Ipak,prvi dojam,svih koji su dolazili i prolazili kroz Ljubuški je onaj koji je ostvaren u starom hotelu.A tu su bili naši ljubuški “ambasadori”-konobari koji su posluživali,usmjeravali,savjetovali goste.
Njihovo ponašanje je bila “slika” Ljubuškog za turiste i prolaznike. Jedan od najreprezentativnijih ljubuških turistickih poslenika je bio konobar Ljubo Anic,koji danas “uživa” zaradenu penziju ostvarenu radeci najvecim dijelom u starom hotelu.Impozantan u pojavi,slatkorjeciv,brz i odgovoran bio je “prva violina” konobarskih usluga u Ljubuškom.Ljubo je prema gostima bio uctiv,kulturan i civilizovan.U svome radu je imao manire “becke škole”Prošlo je mnogo mladih konobara kroz ugostiteljstvo u Ljubuškom,ali nikada više konobara kao što je bio Ljubo Anic.Osim “konobarisanja” Ljubo je bio i ostao tipcni predstavnik ljubuškog gradanstva kojeg krase osobine
otvorenosti,ljudskosti,multietnicnosti.Ljubo je i u privatnom životu uzoran muž i brižan otac.
Osim Ljube najbržu i najkvalitetniju uslugu u starom hotelu su pružali Mirko Bulic i Stanko Šunjic.Mirko,malen rastom a “bogat” težinom,je iznenadujuce bio brz u usluzi.Imao je osmijeh kojim je “krijepio” duše gostiju.Stanko Šunjic je bio omiljen medu gostima jer je bio “šeret” sa puno vica i duhovnosti,šala i doskocica.Kada su sva trojica bili na “smjeni”,sve je bilo “ko po koncu” a slika koju su oni odašiljali o Ljubuškom bila je upecatljiva i trajna.
U starom hotelu radili su i drugi konobari,koji zaslužuju da ih pomenemo:Biško i njegova supruga Mila,Nezir I Zineta Gujic,Hrvoje Pavlovic i njegova supruga,Pero Sliškovic i njegova supruga,Maksumic Smajo,Ereš Stipe,Vukadinovic Ruža,Šarac i njegova supruga,Rade Maric,Vesna/ljepotica/…Svi oni su na nama primjecivali radost trenutka,žalosna stanja,brige..Povremeno su ucestvovali sa nama u svakodnevnim dogadanjima.
U njima smo imali podršku i zato ih se sjecamo sa poštovanjem jer su “služeci” nas,zaradivali svoj “nasušni” kruh i casno radili svoj posao. Jedna anegdota svjedoci kakvi su bili odnosi izmedu ugostiteljske posluge i stranaka.Profesor Pera je nakon podnevnog odmora i spavanja stigao u stari hotel na popodnevnu kafu.Prošao je pored šanka,rekavši “jednu kafu” i sjeo u “dno” hotela ispod slike vodopada Kravice.Zineta Gujic/Nezirovica/ je donijela kafu,prolazeci pored praznih stolova i stolica govoreci Peri:”Mogao si sjesti u Cukovinu”,aludirajuci zašto Pera nije sjeo pored šanka da bi ona krace morala hodati! U takvom okruženju i atmosferi,iz dana u dan,starili su i konobari.Starile su i stranke tražeci svoje životne puteve i neki novi hotel koji bi bio nova slika Ljubuškog.
Kemal Mahic,profesor
Foto: Salko Lalic – Caka