“Kosac je smrtonosac pred našim vratima”
Mostar je pogodio tzunami.Otišla su dvojica Mostaraca u istom danu:Ilijas Delic(vokalni solista “Mostar sevdah reunion” i Mehmed Konjhodžic-Major.To su bili Mostarci po kojima smo prepoznavali ovaj grad.Bili su mostarske “liske”,duhoviti,iskricavi,lepršavi…Omiljeni kao mostarska raja i nosioci mostarskog duha medu prorijedenim starim Mostarcima.
Jedna arapska poslovica kaže:Kada umre covjek,ono što ostane iza njega je prica.Sada je do pripovjedaca da isprica pricu o covjeku.Autor teksta ce ispripovjedati pricu o njemu i njegovoj familiji!
Naš Mehmed,naš Major potice iz ugledne porodice Konjhodžica koji su živjeli na svome imanju na Tegaševcu(Sastavci Trebižata i Vrioštice-Lisice).Tu je rodjen njegov djed po istom imenu Mehmed Konjhodžic.Djed je bio oženjen dva puta.Iz prvog braka sa Ajišom,Mehmed je imao dvoje djece:Camil i Fata udata Muminagic.Drugi brak Mehmed(djed) je zakljucio sa Fahrom r.Sadikovic.Iz tog braka su potekli:Mahmud(autor “Hronike o ljubuškom kraju”)otac Selme,Dudke,Vladimira;Safet Konjhodžic(otac naših Fahre,Medihe i Adle);Nešed(otac Nedžada-Nede,Minke,Azre,Fahre i Majde);Asim Konjhodžic(ubijen na Grbavici) i Zejna Konjhodžic,sudac Višeg suda u Sarajevu.Ova mnogobrojna familija i njihovi potomci je danas rasuta po citavom svijetu.
Otac r.Mehmeda Konjhodžica(Camil) se rano odselio u Mostar i njegova djeca su u Mostaru formirala svoje porodice(Mehmed,Dudka,Tevhida i Mina).
Mehmed je živio u Mostaru ali je u srcu nosio Ljubuški.Ljubušaci,koji su imali svoje potrebe u Mostaru uvijek su tražili Mehmeda da im pomogne,što je on rado cinio u skladu sa svojim mogucnostima.Mehmeda smo mogli vidati u Ljubuškom prilikom posjeta rodbini i na brojnim dženazama i sahranama u Ljubuškom.
Ispada,da Mehmed(Major) nikad nije napustio Ljubuški niti onda kada je Ljubuški napustio njega!
Brojne anegdote su vezane za njegov životopis(vec objavljeno na ljubusaci.com).Takav ostaje u srcima Mostaraca koji su ga poznavali i voljeli jer im je razgaljivao dušu svojim “liskalucima” i “provalama”.
Da bi se naši naši citaoci uvjerili o kakvom iskricavom duhu se radi,donosimo iz “radionice”Konjhodžica anegdotu u stvarnosti koja je dogodila njegovom djedu od koga je i Mehmad unuk naslijedio lepršavost duha.Naime Mehmed Konjhodžic(djed) je bio poreski cinovnik (u doba a-u vlasti) koji je došao u “sukob” sa trgovcem iz Ljubuškog:
“Trgovac je,kadgod bi taj “novi Evropejac”(Mehmed Konjhodžic) ispred njegova ducana prolazio ulicom u svoj ured,poceo roktati kao svinja,što je znacilo da je cinovnik napustio islam,jer svinja je za Muslimane pod strogom zabranom.Pošto je radio u poreznom uredu,cinovnik,jednog dana cim stiže u taj ured,pronade u poreznim knjigama stranicu na kojoj je zadužen porezom taj trgovac,pa u odgovarajucu rubriku upiše:
“Porez ne jednog krmka 1 kruna i 20 helera”
Pozove zatim poreznog izvršioca i napiše mu nalog sa službenim štambiljem da odmah pode i naplati taj porez.
Kad izvršilac ode i to zatraži od trgovca,ovaj se grdno uvrijedi i odmah krene šefu poreznog ureda da se žali jer je poznato da musliman ne smije jesti svinjetinu,a još manje gojiti svinje.Žaleci se šefu,trgovac je to sve nazvao “uvredom islama”.
Pošto je šef utvrdio da je taj porez upisan rukopisom onog cinovnika,pozvao ga je,u prisustvu trgovca,da kaže o cemu se radi.Cinovnik je rekao:
-Jutros,kad sam išao u ured,ispred ducana ovog trgovca cuo sam na svoje uši da u njegovom dvorištu rokce jedan veliki krmak.I po dužnosti,upisao sam mu porez…To sam morao..
Trgovac nije imao kud.Jer ako kaže da je on roktao svom prijatelju,to bi bila uvreda državnog cinovnika,što je sudski kažnjivo.Zato je rekao:
-Možda je neciji krmak zaista tamo bio…Evo,ja cu platiti taj porez…
I platio je 1 krunu i 20 helera,ali više nikad nije roktao.Ova šala se prica u Ljubuškom preko 100 godina.(M.Konjhodžic:Hronika o ljubuškom kraju,str.72)
Odlaskom Mehmeda Konjhodžica pored rodbine izgubili su Ljubuški,Mostar i Bosna i Hercegovina!
Kemal Mahic