Miloševic je zahtijevao od Karadžica da djeluju u najvecoj tajnosti kako njihovi postupci ne bi izgledali kao dio dogovorenog plana za cijepanje BiH
Skupština srpskog naroda BiH, 9. januara u hotelu Holiday Inn, proglasila je Srpsku Republiku BiH.
Gotovo sve teze iznijete na toj sjednici bile su skovane u Beogradu, a prethodno lansirane u srbijanskim medijima od strane akademika iz SANU-a. Pripreme za održavanje ovog skupa trajale su mjesecima uz jaku logisticku podršku Miloševiceve mašinerije.
Uoci skupa u Sarajevo je došla ekipa DB Srbije koju je licno poslao Jovica Stanišic, tadašnji šef SDB-a Srbije, sa zadatkom da izvrše kontradiverzioni pregled i pronadu prislušnu opremu u hotelu Holiday Inn.
„Stanišic je poslao svog prvog saradnika za operativnu tehniku Dragana Filipovica Ficu. Dolazak te ekipe imao je za cilj zaštite od prisluškivanja i snimanja skupa. Njihov dolazak je dogovoren u direktnom kontaktu Stanišica i Karadžica koji smo presreli i to nam je bio signal da moramo opreznije postupati. Prislušne uredaje smo uklonili sa mjesta na koja smo postavili i ugradili ih u jedan ventilacioni prostor. Ekipa SDB-a iz Beograda izvršila je pregled i Karadžicu garantovala da je zašticen od prisluškivanja. Medutim, mi smo uspjeli snimiti sjednicu, a taj snimak i transkript su kasnije u haškom Tribunalu predstavljali znacajan dokument na sudenjima nekoliko haških optuženika. Bio je to dokaz o involviranosti Jovice Stanišica u odredena zbivanja u BiH“, kaže za SB Munir Alibabic Munja, koji je u to vrijeme bio šef sarajevskog SDB-a.
On tvrdi da su od maja 1991. godine sa Karadžicem redovno kontaktirali Slobodan Miloševic, tadašnji predsjednik Srbije, Dobrica Cosic i pojedini celnici pobunjenih Srba iz Hrvatske. Karadžica, predsjednika SDS-a, savjetovali su da mora ici nekoliko koraka ispred muslimanske strane.
Miloševic je zahtijevao od celnika bosanskih Srba da djeluju u najvecoj tajnosti kako njihovi postupci ne bi izgledali kao dio dogovorenog plana za cijepanje BiH. Radovan Karadžic i njegove stranacke kolege su javno trebale izjavljivati da se zalažu za “ocuvanje Jugoslavije, u okviru toga i BiH, ne tražeci podjelu, niti Veliku Srbiju”.
Od kraja maja obavještajne službe zabilježile su nekoliko telefonskih razgovora izmedu Slobodana Miloševica i Radovana Karadžica, koji su kovali plan o stvaranju Velike Srbije. Jedan od tih razgovora vodio se sredinom ljeta 1991.
Predsjednik Srbije je od Karadžica tražio da stupi u vezu sa generalom Nikolom Uzelcem, komandantom Banjaluckog korpusa, kako bi dobio oružje i pokrenuo plan RAM, zamišljen “u dogovoru sa najvišim vojnim organima”, a cije su glavne crte Karadžicu predstavljene tokom susreta s Borisavom Jovicem i Miloševicem, pocetkom aprila u Beogradu.
Miloševic je rekao Radovanu: „Obrati se Uzelcu, on ce ti sve reci. Tamo gde imaš problema, javi se meni“.
Kada mu se Karadžic požalio da ima problema u Kupresu jer je tamo dio Srba „prilicno neposlušan“, Miloševic ga je umirio: „Ne brini, lako cemo za to. Samo se ti javi Uzelcu. Sve ceš imati, ne brini. Najjaci smo. Dok je armije, niko nam ništa ne može“.
Na sjednici Skupštine srpskog naroda 9. januara prisustvovalo je 77 poslanika koji su 1990. godine izabrani u Skupšinu BiH, osnivaci SDS-a i pojedine vladike. U “odabranom društvu” našli su se i Vojislav Maksimovic, Aleksa Buha, Momcilo Krajišnik, Božidar Vucurevic, Dragan Kalinic, Biljana Plavšic, Voja Kuprešanin, Radoslav Brdanin, Todor Dutina, Nikola Koljevic, Jovan Tintor, Radovan Karadžic, Rajko Dukic, Dragan Kalinic, Dobrovoje Vidic ali i vladika Kacavenda.
Biljana Plavšic je zasjedanje Skupštine u Holiday Innu nazvala posebnim trenutkom za srpski narod i kazala „da nijedan Srbin koji i malo drži do svog nacionalnog identiteta ne može pristati da bude pretvoren u bezimenog gradanina u BiH, u kojoj bi svi gradani bili isti, recimo zeleni“.
Na Skupštini je usvojena Deklaracija kojom se proglašava Srpska Republika BiH sa sjedištem u Sarajevu, koja ce se nalaziti u sastavu savezne države Jugoslavije kao njena federalna jedinica. Nova tvorevina obuhvatala je podrucja srpskih autonomnih regija i oblasti u BiH, ukljucujuci i podrucja “na kojima je srpski narod ostao u manjini zbog genocida koji je nad njim pocinjen tokom Drugog svjetskog rata”. Deklaraciju koja je imala devet tacaka potpisao je Momcilo Krajišnik, tadašnji predsjednik Skupštine srpskog naroda u BiH.
Na kraju zasjedanja donijeta je odluka da se Aliji Izetbegovicu i Harisu Silajdžicu oduzima pravo da dalje predstavljaju srpski narod i odlucuju u njegovo ime.
Karadžic ce dan kasnije za beogradsku Politiku dati slijedecu izjavu: “Požurili smo da 9. januara proglasimo republiku zato što je najavljena mogucnost da Evropska zajednica vec 10. januara objavi nezavisnost Bosne i Hercegovine. Da se ta manipulacija ne bi ostvarila, morali smo odmah da reagujemo. Jer, svaka naša politicka akcija posle tog priznanja imala bi mnogo manji prakticni efekat i Srbi u Bosni našli bi se u veoma teškoj situaciji (…) Mi smo sa naše strane otvorili proces demokratske transformacije u trojednu zajednicu, u republiku tri naroda odnosno tri republike. Svaka od ovih zajednica za sebe uspostavlja suverentitet i taj suverenitet se ne prostire na drugu nacionalnu zajednicu”.
U Haškom tribunalu je dokazano da sve što je rukovodstvo bosanskih Srba poduzimalo u periodu od 9. januara 1992. godine pa sve do Dejtonskog sporazuma predstavlja hronologiju zlocina nad nesrbima u Bosni i Hercegovini.
Umjesto jasnog distanciranja od tog vremena, nalogodavaca i izvršilaca zlocina, od kojih su mnogi osudeni ili im se sudi u Haagu, ukljucujuci vojni i politicki vrh RS-a, sadašnje rukovodstvo RS-a na celu sa Miloradom Dodikom sudjeluje u minimiziranju pocinjenih zlocina i istrajava na tome da 9. januar slavi kao svetkovinu Karadžicevog ceda.
(M.Dedic)