S proljeca, k'o jucer nedavnog,
Cetvrti,treci put,ali ne zadnji i prvi,
Zamukla je Bosna u bol žalosne majke
Vukle se Drini crvene pritike krvi,
Oštre srpske kame ne sakriše volju,
Da “Turke” niz Drinu nanovo pokolju.
Izvori se bojom crvenom obojiše,
Iz lišca suhog k'o da vire rebra,
Lubanje i kosti,poput nocnog srebra
Komšije hrupile na vrata naoštrenih kama,
Sinoc su u dede pitu jeli,bog nek’ im prosti,
Sabahom sve poklaše krvožedni gosti.
Narodu pripadam što ne zna se svetit’,
ne umije kleti,nece nož da oštri i kolje,
Bježim i lastavica cu se mojih sjetit’,
Dovuklo me nešto,protiv svijesti volje,
Živih više nemam da ih grlim,volim,
Laste kada ugledam,osjecam se bolje.
Gle,tad u usirenu krv i karavakat,
Moje su mi laste kroz dim doplovile,
Pište bolno gore u cadžnoj visini,
Zavicaja željne letec s topla juga
Nišaneci s neba,tamo gdje su gnijezda,
Doceka ih plamen,krv,lelek i tuga.
Suzbi suze ‘tico, podstrehušo vjerna,
Tužnog li si oka, svako tamna zvijezda,
Papratna nam više zanavijek nema,
Buducnost zastala,baš k'o gluhonijema,
Ostadoh u slici bez staroga mi krova,
Bez starog krova, a ti bez svog gnijezda.
Mezarje je ovo gdje tišina vlada,
Krov prekri dedu, mrtve, i sjecanja,
Gdje li sad da podem, akšam se prikrada,
Samo voda Stubo šapce k'o prije,
U kamen’ korito k'o na sedždu pada,
Baš k'o obecanje, išaret, il nada.
Neka moja kletva ne stigne nikog,
Al’ lastina kletva, krivce mora stici,
U koljenu nekom gorice im kuce,
Tu pod davnom strehom odrastaše tici,
Sjedim na kamenu, sjecanja me muce,
Kada se okrenu laste, s njima cu otici.
I sproljeca opet,opet dogodine,
Obici cu garež moje djedovine,
Sjedicu na pragu gdje mi vrata biše,
Slušacu u nezvuk, gledat crne grede,
Kad zacujem piskut, ja cu podic’ glavu,
Srce ce ustreptjet’, laste se vratiše.
Simbol vjernosti i upornih nada,
Što prvotnom gnijezdu s proljeca se vraca,
Nadajuc’ se strehi pod crvenim crijepom,
Ja u simbol, lastu, vjerujem i sada,
Docu i ja gnijezdu, Papratnu prelijepom,
I ja sam k'o lasta,što se vjecno nada.
Na pragu spaljene pradjedovske kuce,
Sanak prelijep usnih, ali kratak biše,
U hladu od strehe, pod gnijezdima lasta,
Slušam Stubo vodu što šapce sve tiše,
U kamen’ korito k'o na sedždu pada,
Baš k'o obecanje, išaret , il nada.
Sakib Hadzic
Francuska