Najdražoj mi ‘tici-‘tici lastavici

sakib-1

S proljeca, k'o jucer nedavnog,
Cetvrti,treci put,ali ne zadnji i prvi,
Zamukla je Bosna u bol žalosne majke
Vukle se Drini crvene pritike krvi,
Oštre srpske kame ne sakriše volju,
Da “Turke” niz Drinu nanovo pokolju.

lasta-hrani-mlade

Izvori se bojom crvenom obojiše,
Iz lišca suhog k'o da vire rebra,
Lubanje i kosti,poput nocnog srebra
Komšije hrupile na vrata naoštrenih kama,
Sinoc su u dede pitu jeli,bog nek’ im prosti,
Sabahom sve poklaše krvožedni gosti.

Narodu pripadam što ne zna se svetit’,
ne umije kleti,nece nož da oštri i kolje,
Bježim i lastavica cu se mojih sjetit’,
Dovuklo me nešto,protiv svijesti volje,
Živih više nemam da ih grlim,volim,
Laste kada ugledam,osjecam se bolje.

Gle,tad u usirenu krv i karavakat,
Moje su mi laste kroz dim doplovile,
Pište bolno gore u cadžnoj visini,
Zavicaja željne letec s topla juga
Nišaneci s neba,tamo gdje su gnijezda,
Doceka ih plamen,krv,lelek i tuga.

Suzbi suze ‘tico, podstrehušo vjerna,
Tužnog li si oka, svako tamna zvijezda,
Papratna nam više zanavijek nema,
Buducnost zastala,baš k'o gluhonijema,
Ostadoh u slici bez staroga mi krova,
Bez starog krova, a ti bez svog gnijezda.

Mezarje je ovo gdje tišina vlada,
Krov prekri dedu, mrtve, i sjecanja,
Gdje li sad da podem, akšam se prikrada,
Samo voda Stubo šapce k'o prije,
U kamen’ korito k'o na sedždu pada,
Baš k'o obecanje, išaret, il nada.

Neka moja kletva ne stigne nikog,
Al’ lastina kletva, krivce mora stici,
U koljenu nekom gorice im kuce,
Tu pod davnom strehom odrastaše tici,
Sjedim na kamenu, sjecanja me muce,
Kada se okrenu laste, s njima cu otici.

I sproljeca opet,opet dogodine,
Obici cu garež moje djedovine,
Sjedicu na pragu gdje mi vrata biše,
Slušacu u nezvuk, gledat crne grede,
Kad zacujem piskut, ja cu podic’ glavu,
Srce ce ustreptjet’, laste se vratiše.

Simbol vjernosti i upornih nada,
Što prvotnom gnijezdu s proljeca se vraca,
Nadajuc’ se strehi pod crvenim crijepom,
Ja u simbol, lastu, vjerujem i sada,
Docu i ja gnijezdu, Papratnu prelijepom,
I ja sam k'o lasta,što se vjecno nada.

Na pragu spaljene pradjedovske kuce,
Sanak prelijep usnih, ali kratak biše,
U hladu od strehe, pod gnijezdima lasta,
Slušam Stubo vodu što šapce sve tiše,
U kamen’  korito k'o na sedždu pada,
Baš k'o obecanje, išaret , il nada.

Sakib Hadzic

Francuska

2772 Posjeta 1 Posjeta danas