Bosanski tronožac je često korištena metafora za tri bosanska “etnosa” (tri “tribusa”, odnosno “plemena”). To su tri postojeća bosanska “naroda” – Bošnjaci, Srbi i Hrvati (i ostali?), koji personificiraju tri “noge” jednog tronožnog stola. Ta tri “mala” naroda, kao tri korijena, sačinjavaju jedno jedinstveno bosanskohercegovačko stablo, odnosno, jedan objedinjeni “veliki” narod, kao “demos”, koji, okupljajući sve stanovnike BiH, predstavlja jednu novu, višu, vrijednost, u odnosu na “etnose”. Ta viša vrijednost demosa se manifestuje kroz višu političku, kolektivnu, državotvornu svijest, koju ne posjeduju etnosi. Etnosi posjeduju nižu, etničku, sitnosopstveničku, tribalnu svijest i, kao takvi, kao nacionalno (državotvorno) nerazvijeni, oni, shodno svom kapacitetu neminovno insistiraju na etničkim posebnostima i vrijednostima, na segregaciji, na religiji, na folkloru, na epopeji, na mitologiji.
Etnosi, kao niža kategorija od demosa, ne raspolažu suverenitetom i oni nemaju pravo na upotrebu sile. Zato se etnosi nemaju pravo otcijepiti od demokratske države. U državama u kojima postoji nasilna blokada, pobuna, pokušaj secesije ili opstrukcija rada državnih institucija, formalnopravno govoreći, demos, kao nosilac suvereniteta, ima pravo da se samoorganizuje i silom odbrani opstanak svoje države.
Demos (nacija), shodno svom kapacitetu, funkcioniše kroz sekularne institucije, neminovno apstrahujući sve te tribalne, plemenske karakteristike i interese. Zato je država, čiju podlogu uvijek čini demos, najviši oblik (nivo) političke svijesti, i kao takva je produkt “društvenog ugovora” nastalog na određenom stupnju razvoja ljudskog društva (svih njenih etnosa i svih njenih stanovnika). Dakle, nedopustivo je vraćati se iz “demosa” tj. iz “nacije” i države, u “etnos” i insistirati na etnosu, kao svom identitetu, kad jednom već ostvarite državu. Ta pojava se tumači kao retrogradna ideologija, kao vraćanje nazad, kao negacija države. Zato je tribalizam, ili plemenština, drugo ime za političku zaostalost, nezrelost, necivilizovanost, nazadnost jednog društva. U državi BiH, taj objedinjeni “veliki” narod, taj demos, ustvari, predstavlja bosansku naciju – Bosance (i Hercegovce) koji su nosioci državnog bića Bosne i Hercegovine kao države.
U savremenom svijetu ime nacije i ime države se moraju poklapati, pa se u pasošima / putovnicama svake savremene države, kao nacionalnost vlasnika pasoša, upisuje ime države, a ne ime plemena. Svim imaocima BiH pasoša u rubrici “nationality” – državljanstvo, mora da stoji, i stoji BiH – nacionalnost. Ovo je važno naglasiti jer samo demos može biti nacija, i samo nacija može biti državotvorna. Ta nacija predstavlja – obuhvata, sve državljane, odnosno sve građane u državi, bez obzira na plemenske, vjerske i druge posebnosti, i samo takva država može biti građanska država. Proizilazi da, za razliku od etnosa, koji nije državotvoran, demos jeste, jer predstavlja naciju kao supstancu koja stvara državu. Drugim riječima – bez demosa nema države. Također, samo demos može upravljati državom i sačinjavati državnu aparaturu. Članovi demosa u obavljanju državnih poslova, ne mogu protežirati svoje etničke, vjerske, kulturološke i druge posebnosti. Samo je demos izvor suvereniteta države. A suverenitet je najviša vlast kojoj se moraju povinovati svi subjekti u državi (i društvu), i stoga je suverenost glavna karakteristika države. Priznavati državni integritet bez suverenosti ne znači ništa. Zbog toga nije čudo što predsjednik Srbije, Vučić, često kaže da priznaje teritorijalni integritet Bosne i Hercegovine. Međutim, nikada ga nećete čuti da kaže da priznaje suverenitet BiH. Zašto? Zato što bi u tom slučaju morao da komunicira sa RS i srpskim političrtima iz BiH, isključivo preko MIP-a i drugih nadležnih centralnih institucija države BiH, kao suverene države. Ovako on flagrantno krši odredbe Povelje UN, i drugih normi međunarodnog prava, koje predviđaju da, u međusobnoj saradnji, države kao subjekti međunarodnog prava, moraju poštovati principe suvereniteta, teritorijalnog integriteta, političke nezavisnosti, nemiješanja u unutrašnje poslove drugih država, i sl. Ako ovo imamo u vidu, postaje jasno da aktuelna Srbija ne poštuje, ne uvažava, riječju – ne priznaje državu BiH. Dakle, Vučićeve izjave o priznanju teritorijalnog integriteta BiH su najobičnije floskule.
Vučić flagrantno krši odredbe Povelje UN, i drugih normi međunarodnog prava, koje predviđaju da, u međusobnoj saradnji, države kao subjekti međunarodnog prava, moraju poštovati principe suvereniteta, teritorijalnog integriteta, političke nezavisnosti, nemiješanja u unutrašnje poslove drugih država, i sl. Ako ovo imamo u vidu, postaje jasno da aktuelna Srbija ne poštuje, ne uvažava, riječju – ne priznaje državu BiH. Dakle, Vučićeve izjave o priznanju teritorijalnog integriteta BiH su najobičnije floskule.
Ovdje još treba istaći da država, odnosno, demos, shodno čl. 51. Povelje UN, ima pravo na samoodbranu, na zaštitu svog državnog opstanka, pravo da upotrijebi silu protiv svakog ko ugrožava njen suverenitet, integritet i političku nezavisnost. Praksa je i pokazala da je nemoguće razbiti državu bez rata i krvi. Etnosi, kao niža kategorija od demosa, ne raspolažu suverenitetom i oni nemaju pravo na upotrebu sile. Zato se etnosi nemaju pravo otcijepiti od demokratske države. U državama u kojima postoji nasilna blokada, pobuna, pokušaj secesije ili opstrukcija rada državnih institucija, formalnopravno govoreći, demos, kao nosilac suvereniteta, ima pravo da se samoorganizuje i silom odbrani opstanak svoje države. (U tom smislu je nedavno predsjednik Crne Gore istakao da će, kako je naglasio -, ako bude trebalo, braniti državu i iz šume, najvjerovatnije misleći na legalno samoorganizovanje demosa i oružanu samoodbranu crnogorske države).
Još iz antičke Grčke imamo sintagmu “demos-kratos”, odnosno, imamo “demokratiju”, kao vladavinu demosa (danas uobičajeni izraz – vladavina naroda), a ne vladavinu etnosa. U etnosu nemamo demokratiju, već imamo etnokratiju. A u etnokratiji, neminovno, imamo konflikte među etnosima, imamo netoleranciju jednih prema drugima, i tu se onda rađa i produbljuje etnonacionalizam, šovinizam, nacizam, fašizam, oružani sukob. Jasno je, onda, zašto je “dejtonska BiH” nefunkcionalna. Zato što je sazdana od etnosa i kao takva je nedovršena i neprirodna država. Praktična je potreba da ona mora promijeniti svoj ustav i ustrojiti se u skladu sa praksom civilizovanih država i normama međunarodnog prava. Jer, samo tako ona može postati normalna, demokratska, građanska, civilizovana, moderna država. Tribalizmi ne mogu personificirati niti graditi državu. Trenutni tribalizmi u BiH jesu realnost i “prirodna” datost, i nije grijeh spomenuti taj bosanski (bošnjačko-srpsko-hrvatski) tronožac, ali, treba znati da su tribalizmi koji prave taj tronožac samo jedna od nižih faza u nastajanju demosa, nacije i države BiH.
