Tog kobnog proljeća, 5. aprila 1992. godine u Sarajevu je sve mirisalo na rat. Uprkos činjenici što su građani velikim demonstracijama na ulicama glavnog grada tražili mir, zahjevali i molili za mir, agresor je želio drugačije. Tog dana počela je zvanično opsada Sarajeva, koja je trajala 1.425 dana.
Sarajevo tog kobnog 5. aprila 1992. godine pamti i prve žrtve agresije na BiH. Srpska vojska, uz snažnu podršku JNA na tadašnjem Vrbanja mostu počela je pucati po okupljenoj masi građana. Prve žrtve bile su Suada Dilberović i Olga Sučić. U trenutku kada su agresori pucali po civilima u gradu, borbeni avioni JNA nadlijetali su grad, plašeći narod i demonstrirajući silu.
Pretpostavlja se da je tokom opsade na Sarajevo ispaljeno blizu 500.000 projektila, a snajperisti su direktno pucali na 40 posto, od 65.000 do 80.000 djece u gradu. Ukupno je tokom opsade poginulo oko 11.500 ljudi.
Tokom opsade od Sarajeva je napravljen geto, a agresor nije birao. Granatirane su bolnice, porodilišta, škole, zgrada Predsjedništva, zgrada Pošte i brojni drugi infrastrukturni objekti. Gotovo nijedan dan opsade Sarajlije nisu bile sigurne, jer je u prosjeku dnevno ispaljivano oko 329 projektila na grad.
Građanima Sarajeva svakodnevnica je bila obezbijediti vodu i ogrijev.
Jedini spas za opkoljeni grad kasnije je predstavljao tunel, izgrađen ispod aerodromske piste. Bila je to najstrožija tajna Sarajeva. Tunel spasa bio je jedini način da se koliko-toliko bezbijedno uđe ili izađe iz grada. Izgrađen je 1993. godine i povezivao je dvije teritorije pod kontrolom Armije RBiH, Dobrinju i Butmir. Bio je to ventil za spas građana Sarajeva, jer su kroz tunel u Sarajevo stizali hrana, oružje, medicinska pomoć i ostalo. Pretpostavlja se da je dnevno 3.000 ljudi prolazilo kroz tunel.
Opsada Sarajeva okončana je 29. februara 1996. godine.