Kategorija: Kemal Mahic
Objavljeno četvrtak, 01 Januar 2009 18:06
Klikova: 1056
Dočeci Nove godine,uvijek izazivaju ushićenje,koje ima sinusiodnu liniju,zavisnu od starosnih godina.U dječačkim godinema,dočeci Nove godine su značili radost I uzbuđenje.U godinama mladosti,dočeci Nove godine su prolazili u traženju puteva I životnih opredjeljenja.U godinama rane starosti nema više novogodišnje radosti i uzbuđenja,jer s vremenom čovjek evoluira u životnim spoznajama,pa mu taj dan znači samo promjenu kalendara na zidu.Doživljaji dočeka Nove godine izgledaju kao ljudski život,kao mjene djetinstva,nemirne mladosti i sjetne starosti,koja se iskustveno osvrće na pređeni put i samo konstatira sjećanje”kako smo to mi radili”.
SLIKA PRVA
U godinama dječaštva,kada smo postali “svjesni”,šta je” Nova godina”,videći to od starijih osoba,naših roditelja,komšija,prijatelja Novu godinu smo “dočikali” u krugu porodice na Gožulju.Hladno decembarsko vrijeme je intimiziralo kućnu atmosferu,pa smo se zbijali jedni uz druge,kao pingvini na Sjevernom polu.Naš “prozor u svijet”,krajem 50-tih godina je bio radio.Na radio valovima,uz programe radio Sarajeva,radio Beograda,radio Bukurešta(!),odjekivale su sevdalinke I “parale dušu” slušalaca,asocirajući ih na proteklo vrijeme ljubavnih uzdaha i sevdaha.Slušajući tu “čarobnu kutiju”,uz pucketanje vatre u “fijakeru”,radoznalo smo očekivali Novogodišnji program uz pjesme Zaima Imamovića,Himze Polovine,Nade Mamule,uz orkestr Radojke i Tineta Živkovića,Ismeta Alajbegovića_Šerbe…Otac je negdje nabavio novogodišnje ukrase,kojima smo okitili tada “proskribiranu” jelku,kako bi mi “djeca u provinciji”,bili bliži tadašnjem svijetu u našem okruženju.Napolju su pucale “kurdele”,a negdje se čuo i “mitraljez” sa porukama koje je samo znao njegov vlasnik.
SLIKA DRUGA
60-tih godina,kada se “prohodalo”,Gožuljski “žutokljunci” su se okupljali uoči Silvestrske noći,željni da se “dokažu” mladalačkim nestašlucima i “kenčijanjem”.Oni su i tada vodili računa,da nekoga ne povrijede,ne izazovu “obračune” sa drugima iz susjednih mahala i naselja.Uoči Nove godine okupili bi se Omer Mesihović,Munib Dalipagić,Agan Dizdarević i autor ovih redova,krenuvši “pri sud” u Donji grad,kako bi doživljaj dočeka Nove godine bio potpun.Prolazili smo kod okićenog Starog hotela,gdje je tadašnja “elita”kolektivno “čekala” Novu godinu,uz “živu” muziku i ples.Potom bi krenuli prema Gimnaziji,gdje su učenici,uz prisustvo dežurnih profesora,dočekivali Novu godinu,sretni i zadovoljni druženjem,plesom,prvim simpatijama i plesom sa prvim ljubavima.Naš krug obilaska završavao je u Duhanskoj stanici,u koju bi ušli preko “Partizana”,jer nismo mogli ući preko glavne kapije kod “Velikih letava”,gdje su čuvari Grlušić Petar i Gujić Zaim strogo i revnosno kontrolisali ulaz u Duhansku stanicu. Po povratku na Gožulj,gdje je također bio upriličen doček Nove godine u Fejzinoj kahvi,osjećali smo se nadmoćno i “rahat”,kako smo proveli prelaz stare u Novu godinu,bez sukoba,bez incidenata.
SLIKA TRECA
70-tih I 8o-tih godina,Novu godinu smo doživljavali kao zreliji ljudi.Stigle su porodične obaveze i dočeci Nove godine su postajali dio privatnosti.Neke organizirane grupe,parovi su i dalje dočeke slavili u hotelu “Bigeste”,Duhanskoj stanici ili negdje na moru.Te godine su najblistavije u našim životima i teško da će se ikada više ponoviti.Iz ove perspective izgleda da nam je tada “svaki dan bila Nova godina”.Želeći promjene sve manje smo uživali u praznicima.Postojeća vlast dozvoljavala je “spajanje” radnih dana i vikenda pa se ponekad nije radilo po pet dana u sedmici.To je bio uvod u nadolazeću katastrofu devedesetih godina.
SLIKA CETVRTA
Devedesete godine su donijele “promjene” koje su “istkane” u dubini historije.Nas je “zapalo” da budemo sudionici promjena za koje nismo bili dorasli.Većini Bošnjaka Ljubuškog doček 1993 godine bio je “posljednji” u njihovom gradu.I taj doček je prošao u strepnji i strahu “manjine” od naslućujućih događanja.Strepnje su se obistinile pa moji sugrađani od 1993 godine dočekuju Novu godinu u Oslu,Kopenhagenu,Štokholmu,Berlinu,Saint Loisu…Ko bi ga znao šta osjećaju kada se “poklope” kazaljke na prelazu stare u Novu godinu?Ali sam siguran da je maker djelić njihovih osjetila i čuvstava fokusiran na njihov rodni grad,na Zorbinovac i harem Žabljak,kao bi tada bili sa svojima,u tugi I sjeti,naroda koji “odagnaje” svoj položaj standardom Zapada. A u duši je “rana”!Rana koju ne može “zakrpiti” nikakav dolar,euro,kruna…
SLIKA PETA
Svim svojim sugrađanima,dragim LJUBUŠACIMA,upućujem želje za hairli i berićetnu 2009 godinu!
Kemal Mahić,profesor